.....พอเสียทีเหอะกับความคิดที่ทำร้ายตัวเอง พอเสียทีเหอะกับความหวั่นเกรงต่อปัญหา พอสักทีเหอะกับเรื่องซ้ำเดิม ๆ ที่ผ่านมา พอเสียทีเหอะหนาอย่าเสียเวลาอย่าเสียใจ พอเสียทีเหอะกับความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีอยู่ พอเสียทีเหอะกับความไม่รู้ไม่เข้าใจไม่ขยันไม่หมั่นหา พอเสียทีเหอะกับสิ่งไม่จริงคอยถ่วงคอยลวงตา พอเสียทีเหอะแล้วหันมาสู้ทนบนโลกแห่งความจริง
......อย่าหยุดได้ไหม รีบฉุดหัวใจที่เหนื่อยล้า อย่าหยุดได้ไหม

รีบเช็ดน้ำตาที่รินไหล อย่าหยุดได้ไหม รีบสร้างภูมิคุ้มกันใจ อย่าหยุดได้ไหม รีบเริ่มตนใหม่ก่อนที่จะสายเกินเยียว ยา อย่าหยุดได้ไหม แม้พลาดพลั้งมาหลายทีมีหลายหน อย่าหยุดได้ไหม อดทนสู้ อดทนสร้าง อดทนแสวงหา อย่าหยุดได้ไหม สรรสร้างทางชีวิตให้มีชีวา อย่าหยุดได้ไหม ถ้าเหนื่อยล้าพักสักหน่อยแล้วค่อยว่ากัน
.....อย่างน้อยลมหายใจยังมีอยู่ ลุกขึ้นสู้กล้าก้าวเดินเผชิญปัญหา อย่างน้อยยังเหลือแรงแสงทองแห่งศรัทธา ที่คอยมาส่องสว่างหนทางที่มืดมน อย่างน้อยยังมีคนที่คอยห่วง คอยติงท้วงคอยสอบถามยามสับสนอย่างน้อยเรายังเหลือความเป็นคน ทุกข์ไม่บ่นจนไม่แคร์ถึงจะแพ้บ้างก็ชั่งปะไร อย่างน้อยยังมีทางให้ก้าวต่อ อย่ารีรออย่าท้อแท้อย่าหวั่นไหว อย่างน้อยต้องสู้ก่อนอย่าพึ่งทอดถอนใจ ผลอย่างไรรับทุกอย่างได้ไม่เกรงกลัว
.....คงสักวันฝันเป็นจริงสิ่งที่หวังไว้ คงสักวันฟ้าสดใสทำให้ใจสดชื่น คงสักวันไม่ใช่เหมือนนอนหลับฝันแล้วตื่น คงสักวันยิ้มระรื่นพาชื่นใจในสักวัน คงสักวันคงได้เจอสิ่งใหม่ ๆ คงสักวันอีกไม่ไกลคงได้ความสุขที่สร้างสรรค์ คงสักวันไม่ใช่มีชีวิตอยู่ไปแค่วัน ๆ คงสักวัน ๆ นั้นมันเป็นวันของเราอย่างแท้จริง คงสักวันดินและฟ้ามาเห็นด้วย คงสักวันน้ำคอยช่วยไฟคอยเสริมลมคอยเติมเพิ่มทุกสิ่ง คงสักวัน ๆ แห่งโชควันแห่งชัยใกล้เป็นจริง คงมีสักวันถ้าไม่ทิ้งธรรมนำทางเดิน...สาธุ(แม้ว อิ่มบุญเพื่อชีวิตดีงาม)