.....กับบุคคลที่ยิ่งใหญ่ กับสิ่งปลูกสร้างที่ใหญ่ยิ่ง กับคววามเป็นจริงที่ว่า คนก็ได้ล้มหายตายจากไปแล้ว สิ่งปลูกสร้างก็พังทะลายลงเหลือแต่ซาก คงเหลือไว้แค่ความทรงจำที่ดีก็มี บางทีก็เป็นความทรงจำที่เจ็บปวด ความสูญเสียหรือความรุ่งเรือง ความผุพังหรือว่าความสวยงามกลายเป็นเพียงร่องรอยของอดีตเท่านั้นเอง
.....แต่ก็แปลกเหมือนกันมีใครหลายคนไม่คำนึงถึงอดีตที่เป็นเหมือนครูชั้นดี มัวเมาทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่จะทำให้ตนเป็นคนใหญ่ยิ่ง บางครั้งมืดมนจนลืมคิดไปว่าต้องเหยียบต้องย่ำ ต้องทำทำร้ายทำลายใครไปบ้างเพื่อที่จะไปให้ถึงซึ่งจุดนั้น บางครั้งต้องผ่านหยดเลือดและหยาดน้ำตา ตัดชีวิตชีวาของผู้บริสุทธิ์หล่นหายตายจากไปไม่รู้เท่าไหร่ สิ่งที่หวังและอยากได้คือ เงินทอง อำนาจ เท่านั้นเอง จนลืมมองว่าบุคคลที่ มีเงิน มีทอง มีอำนาจที่เรียกว่ายิ่งใหญ่กลับล่วงลับดับหายไปทุก ๆ วัน
.....แต่ก็น่ายินดีที่โลกใหญ่นี้ยังมีใครบางคนที่ยอมทิ้งทุกสิ่ง ทั้งความสุข เงินทอง อำนาจ ที่หลายคนพอใจ ปรารถนา ค้นหาสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แม้จะอยากลำบากทุกข์ทรมานแค่ไหนแทบจะหมดเรี่ยวแรง สิ้นลมหายใจ และสิ่งที่หวัง สิ่งที่ค้นพบกลับกลายเป็นความไม่มีอะไร หมดทุกสิ่ง สิ้นทุกอย่าง เ็็ป็นสัจธรรมความจริงที่ยิ่งใหญ่ และมักสวนทางหรือตรงกันข้ามกับความต้องการของใครอีกหลายคน
.....จากการรวมตัวของเซลล์เล็ก ๆ หลายล้านเซลล์ หลายเป็นสิ่งมหัศจรรย์คือชีวิต จากเศษหิน ดิน ทราย ชิ้นเล็ก ๆ กลายเป็นตึกสูงตระหง่านตระการตาท้าแดดสู้ลมทนฝน จากจุดเริ่มต้นของความคิดเล็ก ๆ  กลายเป็นการค้นพบสัจธรรมที่ยิ่งใหญ่ อย่ามองข้ามสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตที่เรียกว่าความดี จงทำให้บ่อย ๆ จงมีให้มาก ๆ เริ่มต้นจากใจและตัวของเรา แผ่ไปสู่ครอบครัวคนรอบข้่าง ขยายไปสู้สังคนและประเทสชาติ ถึงเราจะเป็นสิ่งเล็ก ๆ บนโลกใบนี้แต่ว่าคุณงามความดีนี่แหละจะเป็นตัวช่วยให้โลกจดจำเรา ทำดีทุกวัน ทำดีให้มั่น ทำดีให้ได้ เพราะพวกเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ เพื่อชีวิตที่ดีงามนั่นเอง ...สาธุ